‘Eigenlijk is het heel eenvoudig: ik ga bij je weg’.
De openingszin van Julia Schoch’s ‘Het liefdespaar van de eeuw’ is meteen raak. De spanning wordt knap opgebouwd. De vertelster realiseert zich dat het onomkeerbaar is als ze de woorden ‘ik ga bij je weg’ zal uitspreken. Wat volgt is een minutieuze terugblik op een relatie van dertig jaar, verteld door een naamloze vrouw. Verliefd geworden op de universiteit in de periode net na de val van de Berlijnse Muur. We leren vooral haar gevoelens, haar twijfels en overpeinzingen, onzekerheden en scherpe observaties kennen. De eveneens naamloze man zien we door de ogen van de vrouw. Ze maakt zich volledig afhankelijk van de liefde van deze man, terwijl hij zijn eigen gang gaat. Is dit hoe een vrouw – schrijver Julia Schoch – opgroeide in de DDR, waar onafhankelijkheid, een individu zijn, onder het communisme (de wereld van haar kinderjaren) een negatieve lading had? ‘In de wereld van mijn kinderjaren kon je maar beter geen individu zijn’.
De overrompelende verliefdheid aan het begin maakt plaats voor verwijdering, frustratie, woede en ten slotte onverschilligheid. Haar herinneringen legt ze onder een vergrootglas en houdt ons een spiegel voor. Wat maakt dat we blijven? Wat maakt dat we weggaan?
Een ode aan de onvolmaakte liefde!
tip van Yvonne