De dagboeken van Hans Warren staan me nog helder voor de geest, ‘Brieven aan Josine M.’ herinner ik me als één van Reve’s mooiste schrijfsels en dan is er nu ‘Jasper en zijn knecht’, het dagboek van Gerbrand Bakker. Een ongepolijst verhaal van een schrijver die zich moeizaam verhoudt tot de medemens, zijn hond en de wereld in het algemeen. Er zijn psychologische termen en hokjes voor deze staat van zijn, maar dat maakt het er niet makkelijker op, hooguit inzichtelijker, wat wel weer een troost kan zijn.
Wat ik erg bijzonder en ontroerend vind is dat Bakker het niet opgeeft om met vrienden, familie, buren, zakenrelaties en collega’s om te gaan, ook al kost het hem vaak teveel van zijn krachten. Het beschrijven van die ontmoetingen is soms zo indringend dat ik het er plaatsvervangend benauwd van kreeg.
Maar dan zijn er weer de fijne stukken over zijn werkzaamheden aan het nieuwe huis in de Eiffel vol werklieden die hun vak verstaan en weinig woorden nodig hebben om met een shovel een stuk grond te komen verplaatsen. Stugge buren die pens en hart komen brengen voor de hond en dan na een glaasje weer rap naar huis toe gaan, een verademing.
Het kan zijn dat Bakker een writer’s block heeft, maar voor hetzelfde geld is hij gewoon zijn leven aan het heruitvinden en dat hoort volgens mij ook bij zijn schrijverschap, getuige dit boek, ruw en eerlijk, alleen voor de liefhebber.
Jasper en zijn knecht – Gerbrand Bakker
uitgeverij De Arbeiderspers – € 24,99
(recensie door Marlèn)